Ticket to Ride Bordspel Review
Ticket to Ride Bordspel Review
Lees hier de recensie van Ticket to Ride. Een klassieker van Allan R. Moon en Days of Wonder.
As a Board Gamer bestaat al heel wat jaren. De site ging van Nederlands naar Engels en weer terug naar Nederlands. Toen ik de blog begon in 2013 heette het nog ‘As a Board Gamer Would Say’ . Ergens tussen het ontstaan van de site en nu zijn de laatste twee worden van de titel afgevallen (Ik mis ze niet. Jij?). Deze review, die nog niet eerder op de AaBG site is verschenen, stamt dus uit de begintijd van deze spelletjes blog en heeft een andere stijl dan nu. Ik heb er niets aan veranderd. Wellicht, en dit is de voornaamste reden dan ik het stuk alsnog op de huidige site zet, kan het nog nuttig zijn in je zoektocht naar een leuk spelletje.
Bordspel Info
- Allan R. Moon
- Days of Wonder
- 2 - 5
- 45 - 60 minuten
Spelbespreking
De trein; aaneengeschakelde, plastic, wagonnetjes slingeren, als een felgekleurde slang, over de kaart van Europa. Of Amerika, Zwitserland, Duitsland, Scandinavië, India, Azië, Afrika. Met de trein kom je overal, maar hopelijk eerder dan de rest.
Ticket to Ride is er in vele kleuren en maten. Maar in de basis is het spel erg simpel. Het is de bedoeling je treinroutes aanlegt tussen verschillende locaties. De verbindingen tussen de afzonderlijke locaties staan al op het bord aangegeven in verschillende kleuren. Deze verbindingen verschillen in lengte. Aan het begin van de spel krijg je een aantal bestemmingskaarten gekregen met daarop twee locaties (bijvoorbeeld van Londen naar Moskou). Daarna kun je in je beurt eigenlijk maar kiezen tussen drie acties: je pakt kaarten in een bepaalde kleur , of je legt een route, of je trekt een nieuwe bestemmingskaart.
De kleurenkaarten heb je nodig om de routes aan te leggen. Als je bijvoorbeeld een rode route aan wilt leggen van drie wagonnetjes heb je drie rode kaarten nodig. Je wil dus sets verzamelen van bepaalde kleuren om de verbindingen aan te leggen, maar je kan niet lang wachten, want anders kaapt iemand er een voor je neus weg.
Je verzamelt punten door verbindingen aan te leggen tussen steden, routes op de bestemmingskaarten te completeren of de langste aangesloten route te hebben. Wie aan het eind van het spel de meeste punten heeft, wint.
Zoals al gezegd komt Ticket to Ride in vele kleuren en maten, maar in principe heb je twee basisspellen, die geschikt zijn voor iedereen en twee geschikt voor een specifieke doelgroep.
Het begon met Ticket to Ride (USA). Hier bouw je de routes op de kaart de Verenigde Staten. Daarnaast heb je Ticket to Ride: Europa, die zoals de naam al doet vermoeden, de kaart van Europa gebruikt. Beide versies zijn erg goed en geschikt voor iedereen. De Europa versie voegt alleen een station toe aan het spel, waarmee je, tegen inlevering van punten en kaarten, gebruik kan maken van andermans verbinding. Ook worden sommige steden verbonden door verboten of tunnels, dit brengt een kleine veranderen van de regels ten opzichte van de USA kaart.
Beide versies hebben net zoveel voor als tegenstanders, maar zelf vind ik Europa simpelweg leuker omdat ik er woon. De stationnetjes kunnen me gestolen worden; ze voegen niet veel toe aan het spel, maar zijn ook geen minpunt.
Voor beide zijn kleine uitbreidingen uitgebracht (USA 1910 en Europa: 1912) in de vorm van meer routes. Ok, in de doosjes zitten ook nieuwe spelelementen (waarhuizen en depots bijvoorbeeld), maar voegen niets toe en zorgen voor meer regels, zonder het spel veel leuker te maken.
Een ander basisspel is Märklin, of eigenlijk Ticket to Ride voor gevorderden. Deze versie, waarin Duitsland het speelveld is, voegt passagiers toe aan het spel. Je kan deze laten reizen in treinen over jouw spoor, waardoor je in de steden waar je doorheen reist punten kunt verzamelen. Ik zeg dan wel gevorderden, maar je moet niet denken dat het spel in een keer enorm ingewikkeld wordt. Het voegt alleen een andere manier toe om punten te verzamelen, waardoor het misschien voor de niet veelspeler wat ‘moeilijker’ wordt.
Ticket to Ride: Nordic Countries, is een basisspel dat speciaal voor 2-3 spelers is. Dit spel is vooral wat compacter, hierdoor heb je me weinig spelers nog steeds het idee dat je tegen elkaar speelt. Dit mis je nog wel een bij de vorige versies, door de grootte van de kaart kun je nog wel eens het idee hebben, als je bijvoorbeeld met zijn tweeën speelt, dat je meer voor jezelf bezig bent. Je bent dan niet echt aan het strijden voor belangrijke routes. Dat lost deze versie op.
Naaste de basisversies je vele kaartuitbreidingen (je hebt dan wel de USA of Europa versie nodig). Bijvoorbeeld Zwitserland, net als Nordic Countries voor 2-3 spelers. India, zorgt door veel korte routes voor erg veel strijd. Een Azië kaart, waar je aan de ene kant in teams speelt en aan de andere kant een legendarische route aflegt door de bergen. En in de Heart of Africa kaart worden verschillende terreintypes geïntroduceerd.
Zo heeft elke kaart / uitbreiding wel andere spelelementen die de ervaring interessanter, of in ieder geval anders maken.
Review
Dit spel is erg makkelijk uit te leggen, omdat het maar een paar simpele regels heeft. Je hebt daardoor, als beginner, gelijk het gevoel dat je kans maakt om te winnen (of in ieder geval lekker meespeelt).
Het spel ziet er bovendien fantastisch uit. Het bord is erg duidelijk en erg kleurrijk. Dit wordt alleen maar beter als de felgekleurde plastic wagonnetjes op de kaart komen te liggen.
Een nadeel van de twee basis versies is dat het spel pas leuk wordt vanaf 3 spelers. Hier is een oplossing bedacht in de vorm van de Nordic Countries versie of de Zwitserland kaart (ik zou voor de Zwitserland kaart gaan in dit geval, omdat je daar de India bij krijgt).
Maar dan kom je bij het tweede nadeel van het spel. Het is, in vergelijking met een ander goed beginnerspel: Carcassonne, vrij duur. Zeker als je van plan bent om meer kaarten te kopen.
Wellicht is de prijs die je ervoor betaald het wel waard. De componenten zijn van uitstekende kwaliteit en het is een spel dat, na tientallen keren spelen, zeker niet verveeld.
Deze recensie is oorspronkelijk verschenen op 3 september 2013 op de As a Board Gamer Would Say blog (de voorganger van de huidige site).
Voor meer bordspel reviews neem hier eens een kijkje.
